Sükûta erince gönlümde bir ses var,
Suskunluğun içinde bin nefes var
Söz tükenince doğar hakikat,
Kalpte gizlenmiş nice hikmet var.
Zihin yorulur, kalp yine duyar,
Aklın çözemediğini kalp okur, uyar.
Görmediğin yerde sezgi yürür,
Kul, Rabbine yönelince içi sürur.
Dışta karmaşa, içte sefer var,
Her adımda sabır, her duada karar.
Karanlık çökerken nurla uyanır,
Bir bakışta dünya, bir secdede anlam arar.
Kalp düşünür mü derler bilmez,
Ama akleden kalp hiçbir şeye benzemez.
Ne çıkar haktan uzak bir akıldan,
Kalp yoksa akıl da kolayca sarsılmaz mı candan?
Gördüm ki en gerçek söz içten gelen,
Sır kalpte saklı, akılda değil her gelen.
Bir ayet gibi indi kalbime o hâl,
“Yönünü bana çevir, ben sana kâfîyim” der Hâl.
Kalbim bir duraksa aklım yolcu,
Sustukça çözülür içimde kolcu
Her şey susar da ben kalırım tek,
Secdede titrerken yüreğimde renk.
Bir dua yükselir gecenin ortası,
Ne bir dili var orada ne de bir sesi.
Ama bilirim ki işiten O’dur,
Gizli niyazlara cevaben doğur.
Tevekkül eyledim, çözüldü düğüm,
Zahmette saklıydı rahmetin hükmü.
Bıraktım elimden yük olanı,
Rabbim yüklenmişti en olanı.
Sabır, diken değil gülün kendisi,
Kapanan her kapı, hikmetin sesi.
Zaman geçse de zor gelen hâle,
Sabreden kalp erer hakikate.
Görmedi gözüm ama hissettim ben,
Kalpte bir ışık var, adı; güven.
Aklım susunca kalbim ak etti,
Rabbim dileğimi lütufla kabul etti.
Bir gün anladım; ne istersem eksik,
Rabbim verirse olur hem tam, hem dik.
O’na sığınmaktır ilmin özü,
Akleden kalbin en temiz sözü.
Yorumlar