Karanlığı ilâh gibi büyüyen,
Bir gölge vardı içimde.
Terk edilen beden içindeki yabancı ruh;
Bakıyor şimdi kırık bir camdan arkasına.
Perdelerini kapat canevimizin,
Güneş bir daha giremesin.
Rüzgar başka baharların kokusunu,
Bir daha getiremesin.
Var şimdi önümde bir fâninin fotoğrafı.
İnsan, olur mu kendine bu kadar yabancı?
Daha düşmemişken kömür karasına kar beyazı,
Nedense gülmüyor da hiç yüzü.
Gözlerine dalacakken sözlerinde boğuluyorum.
Ben seni hep acılarımda saklıyorum.
Ellerin dokunmasa da artık tenime,
Açtığı yaraları tekrar tekrar kanatıyorum.
Keşkelerim sivri taşlar gibi;
Yürüdüğüm yollarda ayaklarımı kanatmış.
Sis inerken toprağıma ağır ağır,
Yakaladı peşimdeki gölge beni.
Meğer ömrüm boyunca arkamdaymış.
Şimdi ise tek yas tutanım.
Sis inmiş, bakamıyorum gözlerine,
Kabul etmiyorum, bana gülmediklerini.
Kalmasın o son bakışın zihnimde,
Sapıtıyorum son sözlerin aklıma gelince.
Bir satır daha yazsam döner miydin geriye?
Kardelen YALÇINKAYA
Yorumlar