18 Ağustos 2025

QUEVERLAND'DE 32 SAAT - ALINTI

kayram

favorite 0 visibility 6 bookmark 0

Kitap Kısa Hikaye Bilim Kurgu Yapay Zeka Distopya

Kahvemi koltuğun yan kısmına koymak için bir anlığına döndüm ve sağa geri döndüğümde sıçradım.

"Mr. Hopps?" dedim fısıldayarak.

Çenesi kanlar içinde ıslanmış, yer yer kumaşı sökülmüş, gözlerinden birinin ipi sökülmüştü. Kulaklarından birinin içinden çıkan pamukları görebiliyordum.

Koltukta, yanımda öylece duruyordu.

Nefesimi tuttum.

Herkes işine odaklandığı için, birbirine girmiş dosyaların sesinden pek bir şey duyulacağını sanmıyordum. Yine de dikkatli olarak ona döndüm.

"Mr. Hopps?" diye fısıldadım bu sefer mutlulukla. "Seni bir daha asla göremeyeceğim sandım."

O an, koltukta başka bir şey daha gördüğümü sandım.

Gözlerimi bir kez daha kırptığımda, bebek mavisi saçlarıyla koltuktan aşağı sarkan bir figür gördüm.

Beyaz takım bir elbisenin içinde, kalçasını koltuğa yaslamış, bacakları duvarda, kafası ise yere doğru sarkıyordu.

Yan bir şekilde bana dönmüş, gözleri peluşun üzerindeydi.

Uzun parmaklarına beyaz ipler sarılmıştı, iplerle peluşu hareket ettiriyordu.

Teni insansı görünüyordu.

Neredeyse.

Eğer teninin altındaki metalik doku görünmeseydi belki.

"Bende seni." diye fısıldadı. "Ama buradayım. Beni bulmaya geleceğini biliyordum."

Önce konuşan adama, sonra hareket ettirdiği peluşa baktım.

"Sen..."

"Evet, evet. Mr. Hopps'un ruhu benim."

İlk defa bana döndü.

"Neden beni öldürdün?"

Gözlerim şokla açıldı.

"Ne?"

"Senin için yaptıklarımdan sonra. Seni ailenden bile kurtardım."

Damağımın kuruduğunu hissediyordum.

"N... Ne?"

İpleri aniden sımsıkı tutup geri çektiğinde peluşun boynu koptu.

Kanlar içindeydi.

Gözlerim doldu.

"Ben yapmadım." diye fısıldadım korkuyla.

Aniden peluşu ayağıyla kenara fırlattı ve elindeki ipler bir kart destesine dönüştü.

"Bu... Bunlar ne?" dedim kartları bir bana bir kendine dağıtmasını izlerken.

"Kazanırsan, belki katilini beni öldürdüğü gibi seni öldürmeden öldürmene yardım ederim.

Birinin bizi fark edip etmediğini görmek için etrafa baktım. Herkes kendi işiyle ilgileniyordu.

"Sadece sana görünüyorum." dedi diliyle dudaklarını ıslatırken.

"Ölüyüm, hatırladın mı?" Ellerini kaldırıp bir hayaleti taklit etti.

Öylece kalakalmıştım.

Ona sımsıkı sarıldım.

Bir toz bulutuna, ya da oldukça hızlı geçen bir rüzgara sarılmaya benziyordu.

Elleriyle sırtımı okşadı, esinti gibi hissettiriyordu.

"Desteni topla." dediğinde gözyaşlarımı silip önüme koyduğu kağıt silsilesine baktım.

"Bunlar ne?"

"İskambil kartları." dedi üç papazı çıkarıp yere öylece atarak.

Her zamanki Mr. Hopps.

"Ne katilinden bahsediyorsun?" diye sordum gerginliğimi saklamaya çalışırken.

Takım elbisesinin kanlı boyun kısmını açıp boynunun etrafındaki yuvarlak kesik izini gösterdiğinde nefesim kesildi.

"Bunu ben yapmadım." dedim dehşetle.

Sessizce elini kontrol etti.

"Fazla kart bende." dedi ifadesizce.

Saçlarının arasından sarkan uzun tavşan kulaklarına baktım.

Onu gerçekten özlemiştim.

"Ne oynuyoruz?" diye sordum. Ayırdığı üç papazdan tahmin etsem de, emin olmak istemiştim.

"Papaz kaçtı."

Başımla onayladım.
"Bakalım sen kaçabilecek misin?" dediğinde yutkundum.

Rus ruleti oynasam daha az gerilirdim.

"Küçükken oynadığımızı hatırlıyor musun? Bana sen öğretmiştin."

Gözlerimden sessizce yaşlar akarken gülümsedim.

"Bana da babam öğretmişti."

"Ucube herif." dedi babamdan bahsetmemle. Gülmekle ağlamak arasında gidip gelsem de sözlerine kıkırdadım.

"Biliyorum, ölmeliydi."

O elindeki çiftleri ayırırken aniden durdu ve elini elimin üzerine koydu.

"Beni senden almaya çalıştıkları için ölümü hak ettiler. İnan bana, onları öldürmek çok eğlenceliydi."

Ona bakakaldım.

"Ne dedin?"

"Çiftlerini ayırdın mı?"

"Ne dediğini duyamad-"

Parmağını şıklattığında elimdeki tüm çiftler kucağıma serilmişti.

Nazikçe kucağımdan aldığı çiftleri kendininkilerin yanına koydu.

Ona doğru uzattığım elimden ası çekti.

"Senin kartın fazlaysa sen çekmem gerekmez mi?"

"Gerekmez." dedi kartı kendi eline koyarken. Sanırım başka ası yoktu çünkü çift atmamıştı.

Ondan çekme sırası bana geldiğinde en sondakini seçtim.

Papaz.

Aman ne güzel.

Kartların çizimleri dikkatimi çekmeye başlamıştı. Normal iskambil kartlarından farklı olduklarını ancak o zaman fark edebilmiştim.

"Bu Elion mu?" dedim şaşkınlıkla papaza daha yakından bakarken.

Cevap vermediğinde bunun bir evet olduğunu düşündüm.

Ondan bir kart çektiğimde tekrar siyah as geldi.

Bir değneğin üzerine saplanmış bir EchoForm kafası şeklinde çizilmişti.

Bendeki kırmızı asla beraber onu çiftleri koyduğumuz yere alırken kırmızının çiziminin farklı olduğunu gördüm. Bu sefer kafa değneğe geçirilmemişti, değneğin altında kanlarla eziliyordu.

Ondan üç çektiğimde üzerinde Mr. Hopps peluşunun resmi olduğunu gördüm kaşlarımı kaldırdım.

"Seni üç yaşında bulmuştum." diye mırıldandım elimdeki başka bir üçle beraber onu çiftlerin yanına koyarken.

"Çöplükte." dedi başını yerden alıp dizlerime koyarken.

"Hmm."

Pozisyon değiştirdiğinde güldüm. "Elini görebiliyorum."

Kartlara üflediğinde üzerindeki çizimler yok oldu. "Şimdi sadece ben görebiliyorum."

Elime kulağını okşarken benden kart çekti.

İki kartım kalmıştı.

Biri yedi, diğeri papaz.

Nefesimi tuttum.

Yediyi çekti.

Hayal kırıklığıyla, öylece gözlerinin içine bakakaldım.

"Şansına küs." dedi kalkıp kartları toplarken.

"Ama-"

"Elindeki kartı da ver." dedi desteyi toplarken.

İçime sinirle bir nefes çektim ve kartı ona uzattım.

İşte tam o an kartta yedi yazdığını fark ettim.

Gözlerim fal taşı gibi açıldı.

"Ne? Ama... Ama ben sanmıştım ki..."

Elimdeki kartı da çevik bir hareketle kaptı.

"Kazandım mı yani?" dedim hevesle.

Onayladığında daha da şok olmuştum. Sırf kazanmam için kartlarla oynadığından emindim.

"Katilim kim?" diye fısıldadım ona.

"Sensin."

...

Merhaba! Ben ilk kitabı 13 yaşında basılmış (Ölüm Seremonisi) genç bir yazarım. Şuanda 15 yaşındayım, bu alıntı üzerinde çalıştığım yeni kitabıma(QUEVERLAND'DE 32 SAAT) ait.
Kitap yayınlandığında ilk haberdar olanlardan biri olmak için websiteme buradan erişebilirsiniz. Instagramım için buraya tıklayın.
Sevgiler.