17 Ekim 2025
RUH EROZYONU TİRADIM
0
2
0
Kifayetsiz muhterislerin ağırlığı altında ruhun kredisi tükendi.
Artık yeter. Yetti.
Bu yorgunluk, kolumu kıpırdatamayacak kadar ağır bir yorgunluk değil. Bu, kemik iliğime işlemiş, sinir uçlarıma kazınmış bir yorgunluk. Ve kaynağı, saatlerce çalışmak, emek vermek değil. Kaynağı, çocuk akıllı yetişkinlerin bitmek bilmeyen, anlamsız, derinliksiz saçmalıkları.
Onlarla konuşurken, her bir diyaloğun içinde, sadece kelimeleri tüketmiyorum. Nefes alıp verirken bile, ciğerlerimden ruhum sızıyor. O an, o saçmalığın içinde çözülüp gidiyorum. Her bir "kapris" cümlesi, ruhumdan bir parçayı daha söküp alıyor ve yerine, ağır, kurşuni bir bıkkınlık dolduruyor.
Sanki bir hayalet gibi dolaşıyorum aralarında. Onların "dünyalarının" merkezinde, oyuncaklarıyla oynayan, ağlayan, sızlanan, ilgi bekleyen minik, olgunlaşmamış çocuklar. Ve ben, onlara bakakalıyorum. Bu sahnede bir yetişkin olarak ne yapmam gerektiğini bilemiyorum. Çünkü karşımdaki, bir yetişkinin bedenine hapsolmuş bir çocuk. Ona çocuk muamelesi yapsan, 'küçümsenmiş' hissediyor, yetişkinmiş gibi davransan, sergilediği davranışla bir tezat oluşturuyorsun.
Her bir lafım, her bir tepkim, her bir sabır göstergem, içimdeki enerjiyi çalıyor. Sanki bir pilim var ve bu insanlar, o pilin şarj kablosunu sürekli çekip alıyor. Kendi sağlıklı dünyamda enerjim %100, onların manyetik alanına girdiğim an %1'e düşüveriyor.
Ve en kötüsü, bu bir öfke değil. Öfke, en azından sıcak bir duygu. Bu, buz gibi bir tükeniş. İsyan etmek için bile enerji bulamıyorsun. Sadece izliyorsun. Sessizce, yavaşça eriyorsun. Her saçma sapan cümle, her manipülatif bakış, her anlamsız gerginlik, ruhumu bir santim daha aşındırıyor.
Bu bir savaş değil, bir erozyon. Ve ben, bu erozyonun ortasında, ayakta kalmaya çalışan son ağaç gibi hissediyorum. Rüzgar değil, ruhumu kemiren bir sızı.
Yetti artık. Bu çocuk- yetişkinlerin sahnesinden çekiliyorum. Seyirci koltuğuma oturacağım ve artık oynamayacağım. Çünkü her oynayışımda, için için ölüyorum. Ve bu sefer, oyunu reddediyorum
Artık yeter. Yetti.
Bu yorgunluk, kolumu kıpırdatamayacak kadar ağır bir yorgunluk değil. Bu, kemik iliğime işlemiş, sinir uçlarıma kazınmış bir yorgunluk. Ve kaynağı, saatlerce çalışmak, emek vermek değil. Kaynağı, çocuk akıllı yetişkinlerin bitmek bilmeyen, anlamsız, derinliksiz saçmalıkları.
Onlarla konuşurken, her bir diyaloğun içinde, sadece kelimeleri tüketmiyorum. Nefes alıp verirken bile, ciğerlerimden ruhum sızıyor. O an, o saçmalığın içinde çözülüp gidiyorum. Her bir "kapris" cümlesi, ruhumdan bir parçayı daha söküp alıyor ve yerine, ağır, kurşuni bir bıkkınlık dolduruyor.
Sanki bir hayalet gibi dolaşıyorum aralarında. Onların "dünyalarının" merkezinde, oyuncaklarıyla oynayan, ağlayan, sızlanan, ilgi bekleyen minik, olgunlaşmamış çocuklar. Ve ben, onlara bakakalıyorum. Bu sahnede bir yetişkin olarak ne yapmam gerektiğini bilemiyorum. Çünkü karşımdaki, bir yetişkinin bedenine hapsolmuş bir çocuk. Ona çocuk muamelesi yapsan, 'küçümsenmiş' hissediyor, yetişkinmiş gibi davransan, sergilediği davranışla bir tezat oluşturuyorsun.
Her bir lafım, her bir tepkim, her bir sabır göstergem, içimdeki enerjiyi çalıyor. Sanki bir pilim var ve bu insanlar, o pilin şarj kablosunu sürekli çekip alıyor. Kendi sağlıklı dünyamda enerjim %100, onların manyetik alanına girdiğim an %1'e düşüveriyor.
Ve en kötüsü, bu bir öfke değil. Öfke, en azından sıcak bir duygu. Bu, buz gibi bir tükeniş. İsyan etmek için bile enerji bulamıyorsun. Sadece izliyorsun. Sessizce, yavaşça eriyorsun. Her saçma sapan cümle, her manipülatif bakış, her anlamsız gerginlik, ruhumu bir santim daha aşındırıyor.
Bu bir savaş değil, bir erozyon. Ve ben, bu erozyonun ortasında, ayakta kalmaya çalışan son ağaç gibi hissediyorum. Rüzgar değil, ruhumu kemiren bir sızı.
Yetti artık. Bu çocuk- yetişkinlerin sahnesinden çekiliyorum. Seyirci koltuğuma oturacağım ve artık oynamayacağım. Çünkü her oynayışımda, için için ölüyorum. Ve bu sefer, oyunu reddediyorum
6
Takipçi
16
Gönderi
3
Beğeni
Son Duyurular
!!! "ANAMUR MURMURLARI:ANAMUR'UN KADİM ÇIĞLIKLARI" kitabım artık 1000KİTAP platformunda sonra şimdi de GOODREADS platfor...
Merhabalar Değerli Arkadaşlarım, Yeni kitabım "Anamur Murmurları: Anamur'un Kadim Çığlıkları" nın nihayet raflardaki y...
🔔 DÜNYANIN İLK BLOKZİNCİRİ ÇAKMAKTAŞINDAN DEĞİL, ALTINDANDI! (...ve 2.700 Yıldır Cüzdanınızın Sırrı Burada Saklı) Sarde...
Yorumlar