Bir kağıt bir kalem. İhtiyacım olan tek şey bu dedi.
Neden diye sordu adam.
Özgür hissettiğim tek durum dedi kadın.
Yazdıkça açılıyorum, açıldıkça yazıyorum.
İnsanlara anlatmak zor. Yargılıyorlar. Sorguluyorlar. Yoruyorlar.
Oysa kalem kağıt öyle mi?
İçini dök doyasıya. Neden demez. Çok konuştun demez. Sorgulamaz.
En saklı duygularımı bilir ama bana ait olan bende kalır yine de.
Kime açtıysam içimi, döktü saçtı. Kime dayadıysam sırtımı, arkamdan ansızın çekildi. Kime emanet ettiysem kalbimi, er ya da geç paramparça etti.
Yazmak öyle mi. İçinin en kuytu köşelerinde, kendinin bile unuttuğu noktalara ışık tutuyor.
Yazmasam delirirdim çoktan dedi kadın.
Adam başını salladı...
Yorumlar