15 Nisan 2025
Yok Olan Aile Var Olan Sorunlar
2
10
0
Yok Olan Aile Var Olan Sorunlar
Aile sizce nedir? Bana göre, aslında gördüğüm kadarıyla, aynı evin içinde birbirini tanıyan ama yok sayan, duysa bile dinlemeyen, görse gözünü kapatan, herkesin sadece kendi çıkarlarını umursadığı ama her akşam aynı evin çatısı altında toplandığı, lafa gelince "biz bir aileyiz" dediği garip bir kavramdır sadece. Aynı evin içinde yaşamak kimseyi aile yapmıyor.
Küçükken hep aileme psikologluk yaptım; annemin serzenişlerini ayrı dinledim, babamın bağırışlarını ayrı dinledim ve hep ikisinin arasında ezilen taraf ben oldum . Onlar kavga ettiler, bana dert yandılar, gecesine aynı yastığa baş koyup uyudular. Geceleri ağlamaktan, çaresizlikten uykusuz kalan ben oldum. Sıra benim sorunlarıma gelince, "abartıyorsun, biz senin neyini eksik ettik ki, yediğin önünde, yemediğin arkanda" dediler ve hep göz ardı ettiler.
Sürekli çabaladım, beni de görsünler istedim, "ben buradayım" diye bağırdım, duymadılar ya da duymak istemediler. Yılmadım, her seferinde sesim daha gür gittim yanlarına, daha çok bağırdım; bu sefer kendi bağrışmalarının altında ben ezildim. En sonunda pes ettim, konuşmayı bıraktım, uyudum. Sadece uyudum; çocukken uyuyamadığım gecelerin borcunu ödemeye çalışır gibi sadece uyudum. Sonrasında sürekli "mutsuzsun, hep uyuyorsun, bizimle konuşmuyorsun, sürekli telefondasın" diye beni suçlamaya başladılar. Oysaki zamanında neşeli olan o kızı kendi elleriyle mahvettiler.
Birisi gelip "ailen seni ne güzel yetiştirmiş, çok terbiyelisin" dediği zaman içimden kahkahalar atıp dalga geçiyorum. Çünkü hayatım boyunca ailem sadece "para" 'vererek ebeveynlik yaptığını sandı ve kendimi ben büyüttüm.
Çevremdeki insanlara aile gibi davrandım çünkü bir aileye ihtiyacım vardı, insanları anlamaya çalıştım çünkü anlaşılmaya ihtiyacım vardı, insanları mutlu etmeye çalıştım çünkü beni mutlu edecek bir şeylere ihtiyacım vardı. Ama bunların hiçbiri için kimseden bir karşılık beklemedim. Beklesem de bir karşılık almazdım zaten.
Sürekli bir şeyleri doğru yapmaya çalıştım gözlerine girebilmek için. Belki sevinirler, benimle övünürler diye ama sonuç değişmedi. "Yapıyorsan kendine yapıyorsun, böyle olmak zorundasın" zaten dediler, ben de bıraktım. Ama bu sefer yanlış yaptığımda öyle bir kızdılar ki, yemediğim laf kalmadı; tek bir yanlışıma bakıyormuş her şey. Bunu da öğrenmiş oldum, teşekkürler.
Çok üzülerek söylüyorum ama bir kadın olarak kalbimde annem için çok fazla empati var, ama onun kızı olaraksa çok fazla öfke. Babam olmasa bile onu çoktan geçtim bile, hiç anlatmadım. En azından annemden de, aynı benim ona dediğim gibi, "ben senin her zaman arkandayım, yanındayım" demesini beklerdim; o da olmadı. Bekledim, sadece beklediğimle de kaldım her zaman. Kimseden bir şey beklememeyi ama aynı zamanda herkesten her şeyi beklemeyi annemden öğrendim.
Şunu unutmayın ki kötü ailelerde yetişmiş çocukların çok büyük hayalleri olmaz; sadece güzel bir eve çıkıp sakince yaşamanın hayalini kurarlar.
Küçükken hep aileme psikologluk yaptım; annemin serzenişlerini ayrı dinledim, babamın bağırışlarını ayrı dinledim ve hep ikisinin arasında ezilen taraf ben oldum . Onlar kavga ettiler, bana dert yandılar, gecesine aynı yastığa baş koyup uyudular. Geceleri ağlamaktan, çaresizlikten uykusuz kalan ben oldum. Sıra benim sorunlarıma gelince, "abartıyorsun, biz senin neyini eksik ettik ki, yediğin önünde, yemediğin arkanda" dediler ve hep göz ardı ettiler.
Sürekli çabaladım, beni de görsünler istedim, "ben buradayım" diye bağırdım, duymadılar ya da duymak istemediler. Yılmadım, her seferinde sesim daha gür gittim yanlarına, daha çok bağırdım; bu sefer kendi bağrışmalarının altında ben ezildim. En sonunda pes ettim, konuşmayı bıraktım, uyudum. Sadece uyudum; çocukken uyuyamadığım gecelerin borcunu ödemeye çalışır gibi sadece uyudum. Sonrasında sürekli "mutsuzsun, hep uyuyorsun, bizimle konuşmuyorsun, sürekli telefondasın" diye beni suçlamaya başladılar. Oysaki zamanında neşeli olan o kızı kendi elleriyle mahvettiler.
Birisi gelip "ailen seni ne güzel yetiştirmiş, çok terbiyelisin" dediği zaman içimden kahkahalar atıp dalga geçiyorum. Çünkü hayatım boyunca ailem sadece "para" 'vererek ebeveynlik yaptığını sandı ve kendimi ben büyüttüm.
Çevremdeki insanlara aile gibi davrandım çünkü bir aileye ihtiyacım vardı, insanları anlamaya çalıştım çünkü anlaşılmaya ihtiyacım vardı, insanları mutlu etmeye çalıştım çünkü beni mutlu edecek bir şeylere ihtiyacım vardı. Ama bunların hiçbiri için kimseden bir karşılık beklemedim. Beklesem de bir karşılık almazdım zaten.
Sürekli bir şeyleri doğru yapmaya çalıştım gözlerine girebilmek için. Belki sevinirler, benimle övünürler diye ama sonuç değişmedi. "Yapıyorsan kendine yapıyorsun, böyle olmak zorundasın" zaten dediler, ben de bıraktım. Ama bu sefer yanlış yaptığımda öyle bir kızdılar ki, yemediğim laf kalmadı; tek bir yanlışıma bakıyormuş her şey. Bunu da öğrenmiş oldum, teşekkürler.
Çok üzülerek söylüyorum ama bir kadın olarak kalbimde annem için çok fazla empati var, ama onun kızı olaraksa çok fazla öfke. Babam olmasa bile onu çoktan geçtim bile, hiç anlatmadım. En azından annemden de, aynı benim ona dediğim gibi, "ben senin her zaman arkandayım, yanındayım" demesini beklerdim; o da olmadı. Bekledim, sadece beklediğimle de kaldım her zaman. Kimseden bir şey beklememeyi ama aynı zamanda herkesten her şeyi beklemeyi annemden öğrendim.
Şunu unutmayın ki kötü ailelerde yetişmiş çocukların çok büyük hayalleri olmaz; sadece güzel bir eve çıkıp sakince yaşamanın hayalini kurarlar.
1
Takipçi
0
Gönderi
2
Beğeni
Son Gönderiler
Henüz başka gönderi bulunmuyor.
Son Duyurular
Henüz duyuru bulunmuyor.
Yorumlar