28 Haziran 2025
İlyas'ı Değil Cemşit'i Seçtim Bugün
1
6
0
İlyas’ı Değil Cemşit’i Seçtim Bugün
Yoktun. Ağladığımda, güldüğümde ve bembeyaz karla kaplı yerlere düştüğümde, yoktun.
Frida Kahlo’nun dediği gibi, ”Kötü günümde yanımda olmadığın zaman vazgeçtim. Canın sıkıldığında benimle paylaşmadığını, kırılacak veya tedirgin olacak olsam bile düşüncelerini açıkça söylemediğini anladığım zaman vazgeçtim. Bana yalan söylediğini anladığım zaman vazgeçtim.”
Frida haklıydı. Tek başımaydım onca karanlığın ve hayatın oradan oraya savuran rüzgarları arasında.
Ben zaten ayağa kalkardım, seni hayatın çelmeleri karşısında baston olarak kullanmaya da niyetim yoktu.
Sana her baktığımda yüzündeki aşkımla alay eden o ifade tüketti beni yavaş yavaş. Elimde değildi seni görünce bayılıp düşmemek. İnan elimde değildi herkesin içinde sana çay ikram ederken bardağı yere düşürmek ve sen o sokağın başındayken senin kokunu hissedip de kalbimin üzerine elimi çaresizce koyup çırpınışını dindirmek.
Hiçbiri sana değmedi. Duymadığın ve görmediğin için vazgeçtim.
Sen başka gözlerde konaklarken karşında dimdik durmaya çalışmak yordu beni. Arkamı döndüğümde süzülen gözyaşlarıma kızmak ziyadesiyle bitirdi bendeki seni.
Kimse böyle sevilmemişti, haklısın. Seni böyle sevdiğimi görmene karşın ellerimi yetim bırakman eksiltti beni.
Senden nasıl vazgeçtim? Günlerdir bu soruyu soruyorsun bana. Evinin önünde ışığını izlemekten sıkıldığımda vazgeçtim. Tek başıma o kaldırımda otururken ve zihnimde sevgini an be an sorgularken vazgeçtim. Gerçek miydi ellerinin titremesi yoksa sevgimden biraz daha beslenmek istemen için miydi? Sen beslenen taraftın ben eksilen, tükenendim.
Öyle yalnız bıraktın ki beni o karanlık tünellerde. İşte öyle soğuk bir geceydi senden vazgeçtiğimde.
Ben İlyas’ı değil Cemşit’i seçiyorum bugün. Sen herkesin İlyas’ı ol bugünden sonra.
Ben masumiyetimi daha fazla zedelemeyen Cemşit’i seçiyorum. Ben içimdeki çocuğun düştüğü yerden onu ayağa kaldıran Cemşit’i seçiyorum bugün.
Kendimi İlyaslara kurban etmemeye yeminliyim. İçimdeki sevgi dolu o küçük çocuk tutuyor ayaklarımdan, gelemem. Zaten Cemşit de geçit vermez bundan sonra sana.
Cemşit, bu hayatı gereği gibi yaşayıp anlamlandırmış bir adam. Yüzümden okudu ihanetin izlerini. Öyle bir sarıp sarmaladı ki beni , ben bile yeni fark ediyorum vücudumdaki, kanı henüz üzerinde duran yaraları ve izlerini. İşte o böyle yaralandığım için kızmadı bana ve gecelerce bakım verdi bütün ruhuma.
Esrik bir çocuk olan sen ile asla kıyaslamam onu. Kocaman elleri var, benim tekrar o korkunç boşluğa düşmeme engel olan. Sımsıcak gözleri var kalbimde dona kalan acıları eriten. Ah o suskunluğu, deli zamanlarıma sabreden.
Cemşit benim saflığımın zırhı oldu, saflığımı kendi için kurban eden biri değil. O hiçbir koşulu hesaplamadan kabul etti beni yüreğine. Seni hatırlıyorum da o küçük hesaplarına yenik düşmüştük.
Yalnızca kendi mutluluğu için koca koca dağları deviren, taş üstünde taş bırakmayan saçların vardı. Tırnaklarına değin bir cellattın. Bu savaştan öyle yorgun düşmüştüm, yenilmemiştim ama kazanmamıştım da. Vefalı Cemşit bir köşede mecalsiz buldu beni.
Söyleyemedim ona kaç darbe sonrası başımın toprağa düştüğünü, o beni utandırmazdı, sormadı.
İsa gibi göklerden indi kalbimin topraklarına. Sormadan, yormadan şifalandırdı beni. Senden sonra nasıl hayatta kaldığımı ben de bilmiyorum? Cemşit diriltmişti ölü yüreğimi.
Ve ben bugün seni değil Cemşit’i seçiyorum !
Yoktun. Ağladığımda, güldüğümde ve bembeyaz karla kaplı yerlere düştüğümde, yoktun.
Frida Kahlo’nun dediği gibi, ”Kötü günümde yanımda olmadığın zaman vazgeçtim. Canın sıkıldığında benimle paylaşmadığını, kırılacak veya tedirgin olacak olsam bile düşüncelerini açıkça söylemediğini anladığım zaman vazgeçtim. Bana yalan söylediğini anladığım zaman vazgeçtim.”
Frida haklıydı. Tek başımaydım onca karanlığın ve hayatın oradan oraya savuran rüzgarları arasında.
Ben zaten ayağa kalkardım, seni hayatın çelmeleri karşısında baston olarak kullanmaya da niyetim yoktu.
Sana her baktığımda yüzündeki aşkımla alay eden o ifade tüketti beni yavaş yavaş. Elimde değildi seni görünce bayılıp düşmemek. İnan elimde değildi herkesin içinde sana çay ikram ederken bardağı yere düşürmek ve sen o sokağın başındayken senin kokunu hissedip de kalbimin üzerine elimi çaresizce koyup çırpınışını dindirmek.
Hiçbiri sana değmedi. Duymadığın ve görmediğin için vazgeçtim.
Sen başka gözlerde konaklarken karşında dimdik durmaya çalışmak yordu beni. Arkamı döndüğümde süzülen gözyaşlarıma kızmak ziyadesiyle bitirdi bendeki seni.
Kimse böyle sevilmemişti, haklısın. Seni böyle sevdiğimi görmene karşın ellerimi yetim bırakman eksiltti beni.
Senden nasıl vazgeçtim? Günlerdir bu soruyu soruyorsun bana. Evinin önünde ışığını izlemekten sıkıldığımda vazgeçtim. Tek başıma o kaldırımda otururken ve zihnimde sevgini an be an sorgularken vazgeçtim. Gerçek miydi ellerinin titremesi yoksa sevgimden biraz daha beslenmek istemen için miydi? Sen beslenen taraftın ben eksilen, tükenendim.
Öyle yalnız bıraktın ki beni o karanlık tünellerde. İşte öyle soğuk bir geceydi senden vazgeçtiğimde.
Ben İlyas’ı değil Cemşit’i seçiyorum bugün. Sen herkesin İlyas’ı ol bugünden sonra.
Ben masumiyetimi daha fazla zedelemeyen Cemşit’i seçiyorum. Ben içimdeki çocuğun düştüğü yerden onu ayağa kaldıran Cemşit’i seçiyorum bugün.
Kendimi İlyaslara kurban etmemeye yeminliyim. İçimdeki sevgi dolu o küçük çocuk tutuyor ayaklarımdan, gelemem. Zaten Cemşit de geçit vermez bundan sonra sana.
Cemşit, bu hayatı gereği gibi yaşayıp anlamlandırmış bir adam. Yüzümden okudu ihanetin izlerini. Öyle bir sarıp sarmaladı ki beni , ben bile yeni fark ediyorum vücudumdaki, kanı henüz üzerinde duran yaraları ve izlerini. İşte o böyle yaralandığım için kızmadı bana ve gecelerce bakım verdi bütün ruhuma.
Esrik bir çocuk olan sen ile asla kıyaslamam onu. Kocaman elleri var, benim tekrar o korkunç boşluğa düşmeme engel olan. Sımsıcak gözleri var kalbimde dona kalan acıları eriten. Ah o suskunluğu, deli zamanlarıma sabreden.
Cemşit benim saflığımın zırhı oldu, saflığımı kendi için kurban eden biri değil. O hiçbir koşulu hesaplamadan kabul etti beni yüreğine. Seni hatırlıyorum da o küçük hesaplarına yenik düşmüştük.
Yalnızca kendi mutluluğu için koca koca dağları deviren, taş üstünde taş bırakmayan saçların vardı. Tırnaklarına değin bir cellattın. Bu savaştan öyle yorgun düşmüştüm, yenilmemiştim ama kazanmamıştım da. Vefalı Cemşit bir köşede mecalsiz buldu beni.
Söyleyemedim ona kaç darbe sonrası başımın toprağa düştüğünü, o beni utandırmazdı, sormadı.
İsa gibi göklerden indi kalbimin topraklarına. Sormadan, yormadan şifalandırdı beni. Senden sonra nasıl hayatta kaldığımı ben de bilmiyorum? Cemşit diriltmişti ölü yüreğimi.
Ve ben bugün seni değil Cemşit’i seçiyorum !
1
Takipçi
2
Gönderi
2
Beğeni
Son Gönderiler
Son Duyurular
Henüz duyuru bulunmuyor.
Yorumlar