3 Mayıs 2025
180 Saniye
2
5
0
Bu hikaye Raf dergi 30. sayıda yayınlanmıştır.
***
Zihninden kaçabilir misin?
Koştum…
Nefesim kesilip, iç organlarım patlayana ve bacaklarım bedenimden nerdeyse ayrılacakmış gibi hissedene kadar koştum.
Sonunda bir adım daha atacak mesafe kalmış olsa devam edebilirdim fakat o son noktaya ulaştım. Önüm uçsuz bucaksız bir uçurum.
Önce sol sonra sağ ayağımda kalan son adım durdu. Son adımımla beraber beynimden parmak uçlarıma kadar beni bir örümcek ağı gibi sarmış olan adrenalin de yavaş yavaş adrenal bezlere doğru geri çekilmeye başladı. Kalbimden başlayıp iç organlarımda yankılanan nabzım sakinleşti. Nefesim giderek dinginleşti. Hafifçe öne, dizlerime eğilip birkaç dakika öylece durdum.
Ben durunca ayaklarım, nabzım, düşüncelerim, zaman, sesler sırasıyla durdu. Uzun zamandır hissetmediğim bir huzura erdiğimi farkettim. Bu mümkün olabilir miydi? Yoksa sadece bir rüyadan mı ibaretti? Peki ne kadar sürmüştü? Hiç bir şey düşünmeden ve zihnimdeki onca gürültüden kurtulalı ne kadar zaman olmuştu ? Anlamak için saate baktım. 180 sn.
İşte bu kısacık zamanda, 180 sn. her şey durdu ve dinginlik doğdu.
Ne zaman başladığını artık bilmediğim için doğduğum andan itibaren oradalar gibi hissettiğim sesler. Çığlık çığlığa beynimin içini kemiren düşünceler. Beni sürekli sağa sola, sola sağa iten herkes ve bağıra çağıra; anadilimde, bazen Fransızca, İngilizce, Flemenkçe ya da hiç bilmediğim bambaşka lisanlarda!
Aynı anda. Anlamadığım bir sürü konuda konuşan, kavga eden, gülen, benimle alay eden…
Hepsi sustu.
Saatime baktım ve 180 saniye saydım. Tam 1 8 0 tane saniye — on bin sekiz yüz salise.
Artık mutluyum.
Hayır!
Huzurluyum.
Evet!
ben.. bilmiyorum! Sadece huzurlu olabilme ihtimalini yakaladım ve kaybetmekten korkuyorum.Şimdi zihnimin içindeki yığına yeni bir tuğla eklendi. Korku. Bu huzuru kaybeder miyim korkusu. Peki şu an sınırlarında durduğum uçurumdan kendimi bıraksam boşluğa, hissettiğim huzuru sonsuzluğa sıkıştırıp saklayabilir miyim? 180 sn.de kalabilir miyim?
Peki şimdi hemen bıraksam kendimi boşluğa.. Rüzgar daha çok gürültü yapmaz mıydı o zaman? Bir karar vermeliydim.
Doğruldum.
Gözlerimi kapadım.
Rüzgarı avuçlarımda hissettim. Hafif, yumuşacık bir his yaratarak ellerime dokunan parmaklar… Şaşırtıcı ve sarsıcı. Çok hoş, geçmişte bir yerlerde aşina olduğum bir sıcaklık.
Korkutucu ama güzel. Ürkekçe ellerimi kavramasına izin verdim -Güvendeyim.
O an sesler fısıltılara dönüştü. Esen rüzgar ellerimi kavrayıp, beni ona doğru gitmem için cesaretlendirdi.
Adım atmak üzere hareketlendiğim an kafamdaki fısıltılar yeniden çığlığa dönüştü. Bu, gitmemem için bir itirazdı. Ben, seslerin aksine o adımı atmaya karar verdim. Önce başımı rüzgarın göğsüne sıkıca gömdüm. Kolları vücudumu sımsıkı sardı.-Şimdi huzurluyum. Rüzgarın heybetli kolları arasında kafamı kaldırıp çenesinden yukarı doğru baktığımda gözlerindeki yansımamdan da görebiliyorum. Zihnimdeki çığlıkları artık neredeyse duymuyorum.
Şimdi yapmam gereken tek şey bu anı ölümsüzleştirmek. Aradığım bu huzuru sonsuza kadar içimde muhafaza edebilmek..
Hazırım.
Zihnimin derinliklerindeki tüm o gürültüler derinlerde hala devam ederken duymazdan gelmeyi başardım. Rüzgarın hücrelerine girebilecek kadar sıkı sarılarak gözlerimi kapattım. O da boşluğa doğru iki geri adım attı.
Biz boşlukta süzülürken bunca zamandır başımın etini yiyen beni sürekli sağa, sola, sola, sağa iten o sesler, düşünceler. Hepsi rüzgarın sesine karıştı giderek boğuklaştı, uzaklaştı ve sonunda sustu.
Tüm bunlar da 180 saniye sürdü. Tam 180 tane saniye anı. Tam on bin sekiz yüz salise.
Sonrası sükunet.
4
Takipçi
2
Gönderi
11
Beğeni
Son Duyurular
Henüz duyuru bulunmuyor.
Yorumlar